موسیقی ما/ اینجا بیست و یک سال قبل است آقای شجریان. شما جوان و سرحال ایستاده‌اید توی سالنِ یونسکو و نشانِ «پیکاسو» را دریافت می‌کنید. مردم دقایقی طولانی به احترام‌تان ایستاده کَف می‌زنند. به رسمِ ادب با همان صدای دل‌نشین تشکر می‌کنید و قطعاتی را در «ماهور» می‌خوانید. می‌دانید آقای شجریان (چه خوب که اسمِ شما آن‌قدری بزرگ است که نیاز به هیچ پیشوند و پسوندی ندارد) شما عمرِ با عزتی داشته‌اید، با شکوه و سخت. تا توانستید تلاش کردید، خواندید و از همه‌چیزتان گذشتید به خاطرِ هنرتان (همان چیزی که ما می‌توانیم به‌خاطرش به هم‌وطن شما بودن ببالیم) تا توانستند راه را برای‌تان سخت کردند (دوستان حتی) اما همین‌طور که این روزها در بسترِ بیماری هستید، به‌خاطر بیاورید که یک ملت، با صدای شما سختی‌های دنیا را تاب آوردند و خوشی‌ها برای‌شان عمیق‌تر شد. مانا باشید آقای شجریان که هستید تا ابدالاباد.
.