علی شجاعی می‌گوید که همه می‌دانند که از ابتدا پرسپولیسی بوده ام و این را اعضای خانواده هم می‌دانند.
به گزارش “جالبز”، علی شجاعی خرید جدید تیم پرسپولیس در برنامه فوتبال برتر حضور یافت و درباره خوشحالی اش اظهار نظر کرد. او همچنین گفت که هواداران پرسپولیس در رشت خوشحالی ویژه ای داشتند. وی صحبت هایش را به این شکل آغاز کرد که از ابتدا طرفدار پرسپولیس است:
* همه می‌دانند پرسپولیسی ام
جا دارد اینجا از باشگاه بزرگ نساجی تشکر کنم که در این چند سال فوتبالیست های خوبی را معرفی کرده. من مدیون این باشگاه هستم چون به من کمک کرد و باعث شد تا این عملکردم را نشان دهم. من از نونهالان از سایپا دارد اما بازیکن در رده بزرگسالان دیده می‌شود. من پیشنهاداتی داشتم و تا روز آخر صبر کردم تا این که پرسپولیس به من پیشنهاد داد و پیشنهاد دلی بود. خانواده و دوستان نزدیکم می‌دانند که پرسپولیسی ام.
* خوشحالی ام به خاطر دیبالا نیست
این خوشحالی را اول فصل پارسال از خوشحالی ها سرچ کردم و به این رسیدم. این فقط به خاطر شخص دیبالا نبود و او خودش گفته بود وقتی این خوشحالی را می‌کنی یعنی خنده از صورتت پاک می‌شود و نشان دادن جنگ به تیم حریف است. وقتی من بعد از پنالتی آنطور دویدم سیامک این شوخی را کرد و گفت که انقدر رفتیم دیدیم نمی‌توانیم تو را بگیریم. در این بازی ها بیشتر دفاع چپ بازی کردم اما پست اصلی ام هافبک چپ است.
* اگر اتحاد نداشتیم حذف می‌شدیم
متاسفانه دقیقا وقتی وارد جلسه می‌شدیم، این خبر را فهمیدیم و خیلی شوکه کننده بود. بچه ها خیلی ناراحت شدند که کسی نیست از حق ایران دفاع کند و این روی همه بچه ها تاثیر گذاشت. اما فکر کنم صحبت هایی که در جلسه انجام شد و یک جاهایی هم به احساس منجر شد، عزم ما را بیشتر کرد. اگر قرار بود دو برابر تلاش کنیم، ده برابر به خاطر عیسی تلاش کردیم تا به فینال برسیم. اگر اتحاد و یکدلی در تیم ما وجود نداشت، قطعا تیم ما به فینال نمی‌رسید.
* ارزش این خوشحالی خیلی بالاست
هیچ چیزی ارزشش بالاتر از این خوشحالی نیست. پول آل سعود که برای پاداش بازیکنانش گذاشته بودند، امکانات تیم های قطری و… هیچ چیز نمی‌توانست مقابل ما را بگیرد. این ویدیوهای خوشحالی را دیدیم و احساس غرور کردیم و خیلی امیدوارم که در بازی فینال هم دل هواداران را شاد کنیم. در رشت آنجا عاشق پرسپولیس زیاد هستند و خیلی دوست داشتم در میان آن ها بودم.
* گل نزدم اما خوشحالی کردم
بازی ایران – کویت نوجوانان بود. دقیقه 80 من در تیر دو بودم، کرنر زده شد و در تیر یک قطع شد. اما گوینده ورزشگاه گفت که نام گلزن: علی شجاعی! من به مجید حسینی گفتم من گل نزدم که گفت خوشحالی ات را انجام بده. من هم پدرم در ورزشگاه بود و رفتم خوشحالی کردم. من فوق دیپلم تربیت بدنی دارم اما خیلی سخت گرفتم چون امتحانات زمان بازی بود.
* یکی از گل هایم را ننوشتند
وینگر چپ و راست بازی کردم. چهار پاس گل دادم و چهار گل زدم و یک پنالتی هم گرفتم. البته یکی از گل ها را ننوشتند.
* فقط در پلی استیشن پنالتی زده بودم
دعای تمام مردم ایران پشت ساق های من بود. اما آنجا یک مددی از روح پسرخاله عزیزم گرفتم که یک پرسپولیسی شش آتشه بود که مطمئنم در استادیوم بود و به من روحیه داد. پنالتی آخر خیلی سخت است، بقیه بچه ها که پنالتی وسط را زدند هم خیلی نقش داشتند. خیلی فشار سنگینی بود، وقتی آقا یحیی گفت می‌زنی گفتم می‌زنم، فقط به این فکر کردم که گل کنم. اولین پنالتی ای بود که می‌زدم و وقتی گل کردم و آمدیم هتل فهمیدم کجا ایستاده ام و چه موقعیتی داشتم. فقط در پلی استیشن پنالتی زده بودم!