موسیقی ما/ یازده سال از سی‌ام شهریور آن سال نحس گذشت و ما مزه‌ی تلخ غوطه‌ور شدن در آن بُهت و غم را یادمان نرفت، چنان‌که در شوری اشک‌های «همایون» که ناباورانه بر سر پیکر بی‌جان «پرویز» ایستاد و با بغض آشکار و نهان‌اش «قاصدک» را خواند. تالار وحدت در حیرانی و سوگواری جمعیت سیاه‌ و سیاه‌تر می‌شد، ما در ابتدای پاییز ایستاده بودیم و «سَرو آزاد» رفته بود… یازده سال گذشت و واقعیت این است که جای خالی «پرویز مشکاتیان» در موسیقی ایران، هرروز و هر روز خالی‌تر است.