سینما دیلی/ در اینجا مروری داریم بر مهم‌ترین کاراکترهای زن سینمای ایران که اجازه نمایش نگرفتند!
بیتا فرهی در «بانو»: «بانو» اسیر ساده‌ترین برداشتی شد که می‌توان از فیلم داشت یعنی هجوم جمعی از فقرا به خانه یک زن تنهای اشرافی. یادداشت‌های تند ماهنامه‌ی سوره و روزنامه‌ی کیهان در کنار محافظه‌کاریِ وزارت ارشاد باعث شد «بانو» به دلیل «توهین به انسان و مردم» هفت سال در توقیف باقی بماند!
مینا لاکانی در «دیدار»: ژانت دختر مسیحی است که بر حسب اتفاق درگیر رابطه‌ای عاطفی با پسری مسلمان می‌شود. ملودرام خوش‌ساختِ محمدرضا هنرمند به دلیل به تصویر کشیدنِ رابطه‌ی زن و مردی با دین‌های مختلف در زمان اکران عمومی با مشکلات جدی مواجه شد. با وجود اینکه مینا لاکانی برای بازی در نقش ژانت موفق به دریافت سیمرغ بلورینِ بازیگر نقش اول زن شده بود.
شایسته ایرانی، سیما مبارک شاهی و گلناز فرمانی در «آفساید»: جمعی از دختران تلاش می‌کنند هر طور شده وارد ورزشگاه آزادی بشوند تا بازیِ ایران-بحرین را از نزدیک ببینند. «آفساید» موضوع مجادله برانگیز حضور زنان در استادیوم‌های ورزشی را در کانون توجه قرار داد و توقیف شد
طناز طباطبایی، مهناز افشار و آیدا ماهیانی در «ارادتمند، نازنین، بهاره تینا»: سه زن به قصد به دام انداختن و انتقام از مردان در مهمانی‌های مختلف شرکت می‌کنند. فیلم‌های عبدالرضا کاهانی همواره با مشکلات و حواشی بسیاری همراه بوده.طی این چند سال اظهارات عجیبی نظیرِ «فیلم کاهانی یک فیلم غیراخلاقی شفاهی است! به جرئت نمی‌توان این فیلم را توی سینما همراه با خانواده دید» باعث شده مشکلات «ارادتمند…» از قبل هم بیشتر شود.
فاطمه معتمدآریا در «پریناز»: فرخنده زنی مؤمن و متدین است که به دلیل تجربیاتی که در کودکی از سر گذرانده دچار وسواس‌های فکری و اختلالات شخصیتی شده. «پریناز» به شکل مشخص به خاطر روحیات شخصیت اصلی‌اش به مدت هفت سال توقیف بود و در آخر با تغییرات و ممیزی بسیار در گروه هنر و تجربه نمایشی محدود داشت.
لیلا حاتمی در «قتل و وحشی»: زیبا برای نجات دخترش جنگی ناخواسته را با باندی گانگستری آغاز می‌کند. به نظر نمی‌رسد طرح داستانی مشکلی داشته باشد اما طبق شنیده‌ها آرایش مو و سیمایِ لیلا حاتمی باعث توقیف فیلم شده. با اینکه بازی بازیگران زن با موهای تراشیده موضوعی حل شده در سینمای ایران است که بارها تکرار شده، اما «قاتل و وحشی» باعث شد این موضوع دوباره به شکل جدی مطرح شود که سانسور در سینمای ایران همواره سلیقه‌ای و تابع شرایط اجتماعی و سیاسی بوده.