اعتماد/متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
فرامرز معتمددزفولی/ خودکشی گونه‌ای آسیب اجتماعی است که به شکلی عجیب در تمامی گروه‌های سنی چه مرد و چه زن شیوع و حضور دارد، اما دردنا‌کانه‌ترین گروه و حسرت‌آورترین آن نوجوانان هستند؛ نوجوانانی که چون دست به عمل می‌زنند و موفق می‌شوند، بهت و تعجب دردآور محققین را رقم می‌زنند. کودکانی ده، یازده، دوازده، …پانزده، دختر و پسر فرقی ندارد.
هنگامی برای پژوهش اجتماعی خود بر جسم بی‌جان نوجوانی ایستاده بودم. هنگامی که برادر کوچکش کارتون می‌دید و مادر خانه نبود، خود را با بند شلوار حلق‌آویز کرده بود. دیگر بر بالای سر او نمی‌اندیشیدم. فردای آن در آموزش و پرورش شهرستان بخشی از بحث و جدل و فریاد با مسوولان مربوطه بر سر کتمان و انکار بود و بی‌عملی بخش مشاوره دانش‌آموزی. اما چه حاصل نوجوانان و دانش‌آموزان بعدی نیز در راه بودند! نه غربالگری و نه مشاوره منظم و نه آموزش درستی که در این لحظات بحرانی توسط خط قرمز Hot line با که باید تماس گرفت و کمک خواست!
آنچه در اخبار آمده و به نقل از فرماندار رامهرمز، خودکشی ششمین نوجوان، خبر از بی‌عملی و بی‌توجهی بالای آموزش و پرورش و مسوولان آن شهر می‌دهد؛ نوجوانانی که به افسوس اکنون میز و صندلی خالی و خیالی‌شان حفره‌هایی در کلاس و مدرسه مجازی آن شهر شده است و گویی چون گردابی هم‌کلاسی‌های خود را تهدید می‌کنند.
شرایط بحرانی کرونا بی‌تردید همه کس را به خود مشغول داشته و همه چشم نگران آی‌سی‌یو‌ها هستند اما آسیب‌های اجتماعی در حال فعال شدن هستند. از گروه‌های آسیب‌پذیر به دلیل شکنندگی‌شان در شرایط اپیدمی کودکان و نوجوانانند، پس خودکشی نوجوانان را دریابید.