موسیقی ما/ چند قدم به پاییز مانده و روز گذشته سال‌روز درگذشتِ شاعری است که او را پاس‌دارِ سنت‌های ادبی ایران می‌دانند و در عین حال از رهروانِ شبوه‌های نوین . اما ادبِ پارسی حالا گنجینه‌ای عظیم کم داشت اگر «عشق» سراغِ مردِ جوان نمی‌آمد و او را چنان شیفته نمی‌کرد که طوطیان شکر شکن شیرین گفتار داستانها بگویند که از عشق ثریا دانشکده‌ی پزشکی را رها کرده و رفته بهجت‌آباد تا کنار درخت بید شعر بگوید و شعر بگوید… همین عشقِ به وصال نرسیده، نتیجه‌اش شد آن همه غزلِ ناب. به قولِ سایه، شهریار به عالمی دیگر وصل بود و جز این هم نمی‌تواند باشد که آدم باید خیلی خوش‌بخت باشد که تا آخرین روزهای حیات‌ش، با عشقی دم‌خور باشد چنان عظیم که در بالین مرگ نیز صدای گام‌های معشوق را بشناسد و برایش بخواند:
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا